Na moich pierwszych w życiu warsztatach jogi, prowadzący zaproponował któregoś dnia wycieczkę w góry. Podziwialiśmy właśnie stromą, dziwnie uformowaną skałę, gdy nauczyciel wspiął się na nią i zademonstrował trudny balans na jednej nodze (Urdhva padangusthasana boczna). Byłam lekko zbulwersowana. Joga – uważałam – nie po to jest, żeby się chwalić sprawnością fizyczną. To coś dużo głębszego niż popisywanie się i niegodne jogina karmienie własnego ego. Dziś nie jestem tak surowa – młodzi mężczyźni potrzebują dawki adrenaliny, wyzwań, chociażby takich jak to stanie na wąskim szczycie na jednej nodze.
Starzy nauczyciele nie potrzebują popisów – tydzień temu pojechałam na warsztaty jogi dla nauczycieli, z jednym
z trzech najlepszych mistrzów na świecie w jodze metodą Iyengarae. Swego czasu był znany z tego, że potrafił zrobić każdą, nawet najtrudniejszą asanę. O dziwo, w Krakowie nie pokazał żadnych skomplikowanych pozycji, na które część uczestników liczyła, ale chciał, byśmy w prostych asanach skupiali się na obserwacji oddechu i tym, jak ciało reaguje na wszystko, co mu serwujemy. Gdy był czas na zadawanie pytań, ktoś spytał prowokacyjnie: skoro pracujesz z nami w tak prosty sposób, to jaki jest sens skomplikowanych pozycji? Nauczyciel odpowiedział: Nie wiem. Miałem takie okresy w życiu, że dążyłem do
wykonania rzeczy najtrudniejszych, ale w tych najprostszych pracuje się z ciałem głębiej niż w skomplikowanych, bo
można lepiej poczuć sygnały, które ciało wysyła, i je zrozumieć. Dlatego, gdy będziesz chciała się latem popisać przed znajomymi swoją praktyką jogi, wiedz, że robią to nawet nauczyciele (młodzi). Ale nie pokazuj trudnych asan. Łatwe
bywają szalenie efektowne, i to one, dobrze wykonane, mogą skłonić przyjaciół do pójścia w twoje ślady.